Wees jezelf; de rest is al bezet.
— Oscar Wilde
Dit is het eerste bericht op mijn nieuwe blog. Deze blog is pas net opgericht, dus kom snel terug voor meer. Meld je hieronder aan om een bericht te ontvangen wanneer ik nieuwe berichten plaats.
Etappe 6 Alden Biezen – Tongeren
22 juni 2020
Het is bewolkt als we onze etappe beginnen, maar de temperatuur zit goed. Ik voorzie dan ook geen jas of dikke vest. Enkel een licht golfje beschut me tegen de wat frisse temperatuur. Ik ga ervan uit dat we geen regen gaan krijgen en dit blijkt achteraf gezien ook zo te zijn.
Onze wandeling begint aan het mooie Alden Biezen in Bilzen. Aan de grote ingangspoort duidt Tanja ons op de schelp van Compostela. Tanja beschrijft in haar blog de wegen, die voor haar zo bekend zijn omdat zij er al verschillende activiteiten deed met haar pony’s.
De velden brengen een mooi contrast van geel van het graan met op de achtergrond het groen van de bomen en het grijs en het rode van de gebouwen. Vooral de kerktoren die op de achtergrond hoog afsteekt geeft een mooi beeld over de inbreng van mens in het landschap.
al gauw komen we het teken van compostela tegen en een kruisje op een kruispunt. Een teken dat we op een pelgrimsroute zijn.
Een mooie kapel naast een huis bezichtigen we ook. Een vriendelijke Berner Senne kijkt ons aan. Hij laat ons rustig begaan. De weg gaat verder via Op de steeg weer naar velden via Hamperveld en Koekoekstraat tot aan de Molenbeek.
Aan de St- Hubertuskerk ;De huidige kerk is een neoromaanse pseudo-basilica, in 1872 gebouwd naar ontwerp van S.H. Vanden Born. Van het ouder kerkgebouw resteert alleen het onderste gedeelte van de toren uit 1757.
Membruggen was vroeger, vanwege de armoede ten gevolge van de eerste industriële revolutie, een plaats waar veel gedronken werd, vooral zelfgestookte graanjenever In de landbouw ging het slecht, en velen werkten in de Luikse industrie of het Luikse platteland en bleven de hele week van huis om, in het weekend, thuis hun ellende weg te drinken: Er waren op een gegeven ogenblik 27 cafés verdeeld over 81 huizen. Aldus werd, op initiatief van de pastoor en de onderwijzer Lenaerts, in 1905 de Matigheidsbond “Sint-Jan” opgericht. In 1907 opende deze een alcoholvrij café annex ontspanningsruimte voor de inwoners die alcohol afgezworen hadden onder het motto “Denkende menschen drinken niet, drinkende menschen denken niet.” Zowel geheelonthouders als matige drinkers, die wel nog bier en wijn dronken, kwamen er samen. Wij mochten van de man die er reeds vele jaren meehielp en nu de nodige verbouwingen deed een kijkje nemen en foto’s nemen. De jeugd mocht er ook zijn intrek nemen, maar maakt er jammer genoeg misbruik van heb ik de indruk en gebruikt het lokaaltje vaak om feestjes te bouwen zonder het nadien op te ruimen. Na herhaaldelijke waarschuwingen ruimen ze dan toch uiteindelijk op. Na de verbouwingen zou het kunnen dat hier voor hen een einde aan komt en ze elders onderdak moeten zoeken want ze vegen een beetje hun voeten aan het oorspronkelijk doel van het ontstaan van dit pand.
Onze weg leidt ons naar Genoelselderen en langs het wijnkasteel. Een prachtig groot domein waar ze wijn maken.
Aan de St- Stephanuskerk geven we onze hondjes nog eens fris water. Van hieruit zie je de Baseliek van Tongeren goed. Het is mooi hoe je die trappen op kan en dan dat pad naar de kerk toe. En het kleine kerkhofje rond de kerk.. mooi. Als je zo wandelt door onze streek merk je meer en meer hoeveel mooie plekjes we hier bij ons hebben die we nog niet kennen.
Via de Eerste Meistraat gaan we in een natuurgebied naar de plaats waar onze fiets staat. Maar eerst brengen we een bezoekje op nr 13. Dit is bij Jean en Malou, fervente pelgrims van Compostela. Lieve mensen die iedere pelgrim met open armen ontvangen bij hun thuis en die graag vertellen over hun avonturen op hun tochten. Waar ik uiteraard graag naar luister. Want al bij al, van hen kan je veel opsteken wat je best kan doen. Ik wil hen via mijn blogje dan ook danken voor hun gastvrijheid en hun vriendelijk onthaal.
Ik merkte dat mijn bestand voor foto-opslag vol zit. Dus compostela 2 zal in de maak zijn… een vervolgpagina is nodig. Niet omwille van de teksten, maar omwille van de foto’s die ik jullie niet wil onthouden.
Etappe 5 van Wiemesmeer naar Alden Biezen (Bilzen)
14 juni 2020 , een tocht van om en bij de 14 km doorheen de natuur en de bebouwde en stedelijke landschappen van Zutendaal naar Bilzen.
Onze tocht start waar we gestopt zijn vorige keer, namelijk de “glamping”. Het is er rustig deze keer. Maar het is dan ook wel een stuk vroeger dan bij onze aankomst toen. Voor deze wandeling had ik het vermoeden dat we meer via verharde wegen zouden moeten gaan tot bij de streek rond Alden Biezen die we reeds eerder gedaan hadden. En dat was ook zo. Maar dit kan de pret niet bederven, want er ook in Munsterbilzen heel wat moois te ontdekken.
Onze wandeling naar Munsterbilzen voert ons door het Munsterbos. Maar eerst komen we ook een woonwijk tegen waar ze de bomen versieren met vogelhuisjes en voederhuisjes. Toch mooi hoe ze zorgen voor de vogels…
In het bos staat een kapel. Het is de St.-Amor kapel. er staan verschillende beelden in, waaronder een kopie van St- Amor van het beeld dat in Maastricht staat omdat het originele o/in 2018 door vandalen werd vernield. De kapel werd na de oorlog uit verschillende materialen van vernielde monumenten gebouwd in zijn bijzondere stijl en heeft meer weg van een bucht of kasteeltje dan van een kapel.
De weg leidt ons naar een speelpark en visvijver.
Af en toe is het samen overleggen hoe we het best kunnen gaan en of onze wegen wel kloppen… :p
Aan de kerk van Munsterbilzen staat ook nog een monument ter nagedachtenis van “oorlogshelden” die gevallen zijn in WOII .
De kerk van Munsterbilzen.
Langs de Perronstraat staat het oude gemeentehuis. Speciaal hieraan vind ik de smalle bouwstijl, het kleine gebouwtje straalt een unieke sfeer uit van oude glorie. Het geeft de kleinschaligheid van vroeger weer, maar toch is dit uniek in een dorp of beginnende stadskern. Het is lieflijk tegenover de nieuwe grootschalige gebouwen die geen gevoel meer hebben met de mensen en bewoners en daardoor koud aanvoelen.
Via de Wijngaardstraat gaan we terug naar het landelijke gebied. Om dan richting centrum van Bilzen te wandelen en daar de kerk van Bilzen te bezoeken.
Via de Demerlaan en Demerwal worden we naar het park Haffmans geloodst. Wat is het hier mooi. En natuurlijk, …. de sokkel doet weer dienst als strekenuithaalsokkel voor ons allemaal. Het kind kwam weer boven in Tanja en Jerry. En deze keer deed ik mee.
Een langere pauze houden we op de Leterweg aan een trammonument. Tof om hier een pauze te houden en te rusten. En te genieten van een fris slaatje. Het smaakte ons.
Elk wezen laat zijn sporen na… ook slakken…
Aan de verhaaltjes merk je dat je dicht bij Alden Biezen bent. We zijn bijna op onze eindbestemming en onze beginbestemming voor onze volgende wandeling. Nu is het genieten van een drankje terwijl een van de anderen met de fiets richting de auto gaat om deze te gaan halen. Weer 14 km zit erop. Weer een wandeling waar we van genoten hebben. En deze keer zonder regen…
Etappe 4 van Niel-bij-As naar Zutendaal
11 juni 2020
Bewolkt is het, maar de temperatuur hebben we mee. Ik voorzie me erop dat ik me niet te warm aankleed en onder mijn fleece vestje heb ik enkel een t- shirt aan. De fiets gaat in de auto, de rugzakken worden klaargemaakt en in de auto gelegd en ik controleer of ik mijn paspoort in mijn hoesje van het fototoestel heb gestoken… Yep! Klaar. We kunnen vertrekken. We rijden naar het eindpunt … de camping in Wiemesmeer of moet ik zeggen glamping want dit is een heel vernieuwde camping “glampingresort”. Luxueus camperen….
En dan rijden we door naar ons startpunt. We startten op het kerkplein aan de St-Theresiakerk te As. Via de Zander Leënstraat wandelen we langs het schooltje richting de Bevrijdingslaan. De drukke baan moeten we oversteken om dan de natuur te kunnen intrekken. Dit lijkt lang te duren. Via de Zandstraat gaan we de velden en bossen van As in. Het lukt me daar om een mooie foto te maken van een veld met aan de rand opgesmukt met grote magrieten.
Dan komen we aan een oude spoorweg. De rails zijn nog zichtbaar tussen het gras en de bomen. De borden van de oversteekplaats staan er bij als stille getuigen van een lang verleden. De rust in het bos, de zang van de talrijke vogelsoorten brengen me in een roes van rust en genieten en relaxatie tegelijk. Dromerig wandel ik verder en neem de stilte en de geuren in me op. Soms vergeet ik zelfs van mooie dingen een foto te maken. Het zien dat Tanja een foto neemt herinnert me eraan om ook maar eens eentje te maken voor mijn blog en album. Want toch zou ik graag beelden hebben die me later helpen herinneren aan onze zalige tochten.
De weg door het bos leidt ons richting de Europalaan die we over steken naar de Oeleinderheide. Daar ligt het natuurpark van de Hoge Kempen waar we eerder al eens gewandeld hebben. Die wandeling hebben we gedaan toen we wandelden vanaf de kattenvennen. De moeite om te doen. De weg loopt parallel met de Bilzerweg. Via een brug geraken we over de autostrade E314. Marty, Daphne en Zoë houden we voornamelijk aangelijnd omdat we gelezen hebben dat mensen gif gooien tussen struiken voor vossen of zelfs loslopende honden. Maar er is ook zoveel te doen geweest rond loslopende honden die jonge reeën zouden doodgebeten hebben. Natuurpunt heeft duidelijk gevraagd om de honden aangelijnd te houden, dan doen we dit ook. En als we zo onze honden kunnen beschermen, dan is dat zeer zeker aan te raden.
Tussen de bomen , even van onze route af, ligt een monument van de WOII. Hier houden we ook even halt.
Bij het verlaten van het bos zie ik een vogelhuisje hangen, zo lief maar ook zo raar…
In de eindstraat houden we onze eerste pauze. We genieten van de warme thee en koffie, een boterham en onze vriendjes krijgen een snoepje omdat ze al zo flink meegewandeld hebben. Ze doen hun tegoed aan het frisse water dat we voor hun bij hebben.
En dan komen we weer in de verbouwde wereld terecht. Een Amerikaanse tank staat er te pronken in een parkje. En verderop staat de mooie kerk van St-Jozef. Deze kerk staat in Wiemesmeer. Deze kerk is een replica van de kerk van de voormalige Abdij van Hoch. Hij oogt Gotisch en is uit mergelsteen opgetrokken. Hij werd gebouwd in 1935 en in 1940 was het schip aan het koor en de zijbeuk toegevoegd. In 1976 is ze ingestort doordat de structuur niet stevig genoeg bleek… tijdens de renovatiewerken waar ze toen vooral voor metalen constructies kozen werden de diensten gehouden in de Lourdesgrot. Ook deze hebben we bezocht. Wat is ze prachtig! En volledig! Het is niet enkel een grot… er is veel meer aan toegevoegd. Dat geeft een meerwaarde. Hier hebben we een kaarsje gebrand. In het schrift dat er ligt heb ik geschreven waarom ik een kaarsje brandde.
Van het wandelen in de omgeving van de grot gaan we terug de natuur in. De plassen in het natuurgebied Kattenvennen en de recreatieplassen in Zutendaal Wiemesmeer hadden we al eens aangedaan. Een tweede pauze deed deugd aan de voetjes. Zou ik nieuwe schoenen nodig hebben? zoveel km hebben die toch nog niet gedaan thans…
Hier staat ook het vingerhoedskruid, het Sintjanskruid …
Via de achterkant van de camping of “glamping” waar we onze fiets gezet hebben kwamen we aan het eindpunt. Terwijl Jerry met de fiets de auto ging halen hebben Tanja en genoten van een heerlijke tas koffie het plaatselijke etablissement. Ze zijn er heel vriendelijk.
En zo wordt dit weer ons startpunt voor zondag, onze volgende wandeling.
Etappe 3bis Niel bij As
Een etappe bijgevoegd als bijlage
4 juni 2020, afspraak 9.00u …. Bij het bekijken van de route had Tanja ontdekt dat ze bij etappe 3 enkele plaatsen niet mee gedaan had, omwille van de plaats waar we onze auto konden plaatsen. Dus stelde ze voor nu als wandeling een 3bis te doen en zo deze plaatsen te bezoeken. En blij achteraf dat we dit gedaan hebben!
Deze wandeling bracht ons door een prachtig natuurgebied. “Niel” is de laagte van de Bosbeekvallei die hier diep in het Kempisch Plateau is ingesneden. De vallei van de Bosbeek is een typische beekvallei van het Kempisch Plateau die haar brongebied heeft in As en stroomafwaarts de grens vormt met Opglabeek/Oudsbergen. Het is een zeer groot gebied van meer dan 100 hectare. De mooie vijvers in de vallei zijn her en der verspreid, zelfs in het bosgebied. Fijn om te wandelen en om tot jezelf te komen terwijl je geniet van het gekwetter van de vogels en de mooie kleuren en geuren van de natuur die meer merkbaar zijn doordat het geregend heeft de afgelopen dagen.
De houten steigers leiden ons door het gebied en de geur van de natuurlijke vegetatie en ook de kamperfoelie die dichtbegroeid in het broekbos terug te vinden is vermengd met het kleurenpalet van bonte kleuren en groene kleuren brengen de rust tot je. Natuurpunt heeft hier vele gronden kunnen opkopen omdat de hooilanden te vochtig waren voor de moderne landbouw. Toch zie je hier nog hooilanden en grote weides die het landschap een unieke verdeling toebedelen.
Hier en daar vinden we geverfde keien, we lieten ze liggen en ik nam er foto’s van. Zag ik toch later in de week dat het de bedoeling is dat die steen verder ‘reist’ door het land. De vinder neemt de steen een eindje mee en legt hem elders neer. Dus de volgende keer gaan we dit dan ook doen.
Hier enkele foto’s van de poelen /vijvers die eerder visvijvers waren maar nu ambifieënpoelen zijn. De waterlelie, de dotterbloem, de gele iris, lisdodde, eendenkroos en de lysimachia vormen een mooi kleurenpalet tegen het groengrijze water van de vijvers. En de kikkers kwaken hun lied… Een gans die eigenlijk tot de eendenfamilie behoort (vernam ik later) staat op de uitkijk.
Bij het verder wandelen zien we dan dat er paarden grazen in het natuurgebied. Dan komen we in de buurt van de St.-Michaëlskapel. Een van de punten die we niet hebben kunnen doen bij onze vorige tocht en dus de reden waarom we deze lus maakten. Het is een gewone hoeve die werd omgebouwd tot kapel aan de Caelensbergstraat door de historicus Karel van Isacker S.J. Hij was ook een bekende inwoner van Niel- bij- As.
Bij het verder wandelen zien we in de weide een pasgeboren veulen met mama merrie staan. De trotse eigenaars en de dierenarts zijn de weide aan het afspeuren op de vruchtzak en moederkoek. Prachtig toch?
Ondertussen begint het te regenen. Vlug nemen we onze regencape uit de rugzak en trekken hem over onze hoofden. Snel probeer ik nog een foto te maken van de mooie klaprozen die hun rode kleuren laten afsteken tegen het goudgele graan. En dit terwijl we verder op weg gaan naar de grote Lourdesgrot.
Sezez werd in 1944 gebouwd door Louis Pillaerts en de buren uit maaskeien en beton. Bedevaarders komen graag langs deze grot. Er tegenover staat een mooie bank met ook een verhaal…
Verder wandelen we dan langs de Castershoeve, een meerbouwige gesloten hoeve uit 1865 en daarnaast de St.-Jozefskapel die mijn inziens aan restauratie toe is.
De regen heeft niet lang aangehouden en we konden zeggen dat vooraleer we aan de auto waren zelfs onze regenjassen al praktisch volledig droog waren.
En dan kunnen we nu terug verder aan onze gewone route… de volgende etappe is al uitgestippeld en de datum is ook al vastgelegd. Tot snel!
Etappe 3 (7/3/2020)
Opoeteren naar Niel-Bij-As
Eerste taak: fiets plaatsen aan het einde van onze etappe, nl. de kerk van St. Theresia te Niel-bij-As. En dan rijden we door naar Opoeteren, het eindpunt van etappe 2 en het startpunt van deze etappe.
Als we vertrekken in de Fortstraat wandelen we van de kerk weg richting de Zandstraat. Die steken we over, de Driepaalweg in om dan via de Dorperberg te klimmen naar het bosrijke gebied. Eindelijk uit het bebouwde gebied en het bosgebied in om te genieten van vogelgezang, het kloppen van spechten en de ontluikende natuur. Het is ondertussen al maart en de natuur onthult zijn kleine wondertjes. De elzen, de wilgenkatjes, de eerste bloesems, de voorjaarsbloemen… De eerste tekenen van de lente ontluikt.
Via de Houwstraat en de Sjouwekapelstraat wandelen we nadien weer langs velden om zo weer op de Driepaalweg te komen. Deze weg wordt weer goed aangegeven als pelgrimsweg aan de hand van de bekende stickers. Aan de Driepaal steken we even over om een klein kapelletje te bekijken. Dit is in 2010 gerestaureerd. Hierin staat een kenteken van de pelgrimsroute met als leuk bericht: “met Jezus in je rug, kom je steeds behouden terug.” Een te onthouden monumentje voor onze route, denk ik bij mezelf.
Tijdens de wandeling langs de velden doen de honden eens graag zot. Ze zijn blij eens goed te kunnen rennen. Als we al de velden voorbij zijn besluiten we een korte pauze te houden en te genieten van een tasje koffie of thee en Tanja trakteerde ons op een heerlijk worstenbroodje. Een vink kwam kijken of er geen kruimeltjes zouden achterblijven. En terwijl hij zijn lied zong genoten wij van alles wat de natuur ons gaf.
Bij het verder wandelen liepen we langs een oude spoorweg die ons naar As leidde. Het Station kreeg een toeristisch karakter met een grote uitkijktoren. De treinen die er staan zijn beschilderd, maar ook jammer genoeg vernield. Een communiekant maakte er juist zijn foto’s voor ‘zijn’ speciale dag. Terwijl ik met veel moeite de eerste etage behaalde, durfden Tanja en Jerry naar de hoogste etage te stappen. Ik was blij dat ik dat ijzeren met gaten voorziene geval heelhuids terug beneden was geraakt. Gelukkig durfde Jerry het aan om van daarboven mooie foto’s te maken. En dan maar verder over de spoorlijn stappen en daar foto’s maken. Jerry haalt weer grappen uit en stapt als locomotiefje over de rails van de minitrein….
Verderop is er nog een monument voor WOII
Via de Bosstraat gaan we naar de Kerkhofstraat, de Kerkstraat en zo komen we aan ons derde eindpunt ; het kerkplein. De kerk , St.-Theresia kerk te Niel-bij-As zal het volgende startpunt dan weer zijn.
Het is een grote mooie kerk in neogotische stijl. De grondvorm is een Grieks kruis en het is een ontwerp van de Hasseltse architect Joseph Deré. Ze werd in januari 1932 in gebruik genomen ter vervanging van de Sint- Aldegondiskerk die te klein was geworden. Het hoofdaltaar toont een mozaïekretabel met taferelen uit het leven van Theresia van Lisieux. Het neogotische meubilair stamt vooral uit de tijd van de bouwperiode en altaren en biechtstoel en preekstoel bestaan uit Franse witsteen. Dit is in een notendop wat geschiedenis van deze kerk.
Etappe 2
Van Heppeneert tot Opoeteren (6/2/2020)
De tweede etappe vertrekt vanuit ons eindpunt van de vorige keer namelijk Heppeneert. Nadat we de fiets op ons eindpunt geplaatst hebben rijden we door naar het startpunt. Nog gauw even naar de wc, want hier kunnen we dat, en dan op stap voor de volgende kilometers van de limburgica. Met onze rugzak, onze honden en dit keer handschoenen en een sjaal want de kou vergezelt ons. Het is vast en zeker tegen het vriespunt. Ik neem een foto van de achterzijde van de kerk. Door de velden komen we het eerste kruisbeeld tegen en de eerste kapel. En het eerste teken van de pelgrimsroute.
Het valt me op dat het landschap van deze etappe verschilt van het andere, landelijke en natuurgebieden en bosgebieden en weidelandschappen wisselen elkaar af. Dit is juist zo boeiend aan dit stuk. Maar er is maar bitter weinig aanduiding van de pelgrimsroute en dan ben je maar al te blij met de gps en de vooraf geplande wegen. Dankzij Tanja die deze weg heeft uitgezet aan de hand van de bestaande route die we terug vonden in het genootschap de Compostelapelgrims van België die ze voor ons op Wikiloc heeft geplaatst. Terwijl zij de route volgen neem ik hem op, om hem nadien op te slaan.
Een buizerd slaat ons vanuit zijn hoge boom gade als we over de weg zijn richting uit wandelen en een eekhoorn vlucht de boom in. Een witte reiger blijft rustig staan want we kunnen toch niet bij hem komen door de draad die het weiland scheidt van de weg. Het groene kikkerbeet omringt een paal en verbergt geheimen in het water waar we het raden naar hebben. Wie weet welke beestjes er in het water huizen. De tekenen aan de boom laat ons vermoeden dat de dam verderop in het water gemaakt werd door bevers. Knap werk van deze dieren! En dan naderen we een picknickplaats. Maar voor ons is dit nog niet de juiste plaats voor een picknick. We zouden liever nog een aantal kilometers door willen stappen vooraleer we een eerste pauze nemen.
En dan naderen we de eerste plaats waar we aan denken dat ook pelgrims deze route voor doen. Aan de rechterkant van de weg staat op een berg het grote kruis met beelden van Jozef, Maria en andere heiligen en een bord met een pijl die wijst naar de linkerkant van de weg met in grote letters “Lourdesgrot”. Hier kan je een kaarsje branden. Ook dit hebben we gedaan. Het is niet alleen om het sportieve doel dat ik deze tocht doe. Bij gelegenheid zal ook ik een kaarsje branden. En hier maak ik dan ook graag gebruik van deze gelegenheid.
Dan komen we in Neeroeteren. Hier is het voornamelijk het stedelijke dat we zien. Een kleine waterloop (beek) huisvest eendjes. Marty is geïnteresseerd in hun en volgt hun tocht aandachtig. Van op een brugje trek ik alvast een foto van de kerk van Neeroeteren. Tanja gaat kijken naar de molen maar stelt vast dat ze niet meer volledig is. Aan de voorkant van de kerk staat een monument voor W.O.I En hier merken we dan weer pas een teken van de pelgrimsroute op. Als we dan verder de route wandelen richting het kanaal, merken we een standbeeld op voor Stefan Everts. Gauw ook hier een foto van nemen. En dan verder. Want onze magen beginnen toch een hongertje gewaar te worden en ons plan is om een picknick te doen naast het water.
Jerry verwent ons met heerlijke pannenkoekjes met spek. Mmm heerlijk! De eendjes en de meeuwen hopen een graantje mee te pikken.
Verder tijdens onze tocht moeten we eerst langs een drukke weg. Op die weg komen we twee kapelletjes tegen. Bij het nemen van de foto’s valt me op dat het lichtinval eigenlijk erg goed is. Zonder flits kan je mooie foto’s nemen van de binnenkant van de kapel. Dat zou je niet gezegd hebben als je de kapel zo zag staan.
Een lama kijkt nieuwsgierig naar ons gezelschap, en vind onze honden maar rare dieren. ze komt maar al te vlug dichterbij om ze eens van dichtbij te bekijken. Ik zie ze denken. En als we verder wandelen volgt ze ons tot aan het einde van haar weide. Terwijl de bruine alpaca wat van een afstand blijft staan.
Een bos verbindt de drukte van de weg met het volgende centrum. Via dit bos gaan we naar het centrum van Opoeteren. De natuur geeft rust en is een welgekomen afwisseling voor ons en onze hondjes die weer even vrij kunnen lopen. De houten loopwegen zijn mooi en verzorgd en zorgen voor droge en nette/slijkvrije schoenen. Hier is het heel erg fijn om te wandelen. De wilgenkatjes laten zien dat de natuur niet stilstaat. Die witte pluche dingetjes staan al aan de takjes… en ik… ik vind ze schattig!
Aangekomen aan de kerk in Opoeteren! Jerry springt meteen op de fiets en gaat richting Heppeneert. Hopelijk is hij nog op tijd voor onze eerste stempel. Wij maken gebruik van die tijd om aan die mooie watermolen nog wat foto’s te maken van onze honden. We kunnen ze achteraf misschien nog gebruiken voor ons album van onze tocht. En al zeg ik het zelf. Deze foto’s vind ik wel geslaagd. Ik hoop dat Tanja ook tevreden is over de foto van Zoë en Tidus. En dan wachten we op Jerry met een heerlijk tasje koffie op een terrasje van een café aan de kerk.
Thorn -Heppeneert
Onze eerste stappen zijn gezet!
Het is zover. Tanja is reeds vroeg bij ons. We rijden met haar mee naar Thorn. Daar begint ons avontuur; onze camino naar Santiago de Compostela. Het is vandaag 26/1/2020. We doen het op onze manier, op ons ritme. Dagwandelingen en weekends of weken van vakantie die we inplannen om onze camino te doen. We gaan te voet, zetten de auto of een fiets aan het eindpunt, en rijden dan verder naar het startpunt van die dag. Want deze doen we niet in een lus, maar we lopen stukken van ongeveer 12 tot 15 km. We proberen dit jaar België te doen, volgend jaar gaan we Frankrijk doen en als het God belieft zijn we het jaar nadien aan Spanje toe.
Onze eerste stappen : Thorn -Heppeneert ; ongeveer 12,60km
Thorn, het witte dorpje in Nederland. Kleine witte huisjes met luikjes, straten met keikoppen, smal maar uitnodigend. Een wit gebouw aan de kerk doet dienst als VVV-kantoor. De kerk, een oude (eigenlijk niet zo mooie kerk) is het startpunt van onze camino. Dit dorp heeft een verleden.
Een stukje geschiedenis uit wikipedia
Tot de ontginning in de tiende eeuw was het gebied rond Thorn heel moerassig. Aan de rand van dit moeras liep de Romeinse Heirbaan van Maastricht naar Nijmegen . Omstreeks 990 werd op een hoogte, dicht bij de Maas, door graaf Ansfried, die getrouwd was met Hereswint (Hildewaris), een stift, klooster voor benedictinessen gesticht, de Abdij van Thorn. Dat klooster groeide uit tot een wereldlijk stift (een klooster voor adellijke dames) en een vorstendom, het Abdijvorstendom Thorn. Tot het Land van Thorn behoorden Thorn, Ittervoort, Haler, Grathem, Stramproy, Baexem en Ell. Veel woningen van deze Stiftdames zijn bewaard gebleven, zoals het uit 1648 afkomstige Huis met de drie kogels.
In 1007 verkreeg Thorn markt- en tolrecht. In de 13e eeuw werden stadsrechten verleend. Het stadje werd gedeeltelijk omwald. Binnen de omwalling lag een ommuurd gedeelte, de immuniteit, die toebehoorde aan de abdij. Verder was er een burgerlijk centrum en in het noorden werd landbouw bedreven.
In 1645 vond een stadsbrand plaats waarbij vele huizen verloren gingen.
Onder de Fransen kreeg Thorn zwaar te lijden. Toen kreeg Thorn ook zijn kenmerkende witte kleur. Nadat de adellijke dames in 1794 gevlucht waren, voerden de Fransen een belasting in op basis van de omvang van de ramen. De arme bevolking, vaak wonend in grote panden, die voorheen hadden toebehoord aan rijke lieden, kon deze niet opbrengen. Om de hoogte van de belastingaanslag te beperken, metselde men de ramen dicht. Met het doel deze bouwsporen (“littekens van de armoede”) te verbergen, werden de huizen wit gekalkt.
De Abdijkerk van Thorn werd in gebruik genomen als parochiekerk. De oorspronkelijke parochiekerk, die uit de 13e eeuw stamde, werd in 1817 afgebroken.
Door die witte huisjes en de rust van de stad werd Thorn al gauw geliefd bij kunstenaars en toeristen. Bij de deling van de provincie Limburg in 1839 bleef Thorn bij Nederland. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Thorn op 25 september 1944 door het Belgische leger bevrijd. In de tweede helft van de 20e eeuw breidde Thorn uit met een woonwijk ten noorden van het stadje. In1973 kreeg de oude kern van Thorn nationale erkenning en werd het aangewezen tot beschermd stadsgezicht
De Sint-Michaëlkerk of Stiftskerk in Thorn is een parochiekerk waarvan de delen grotendeels uit de 14e eeuw stammen. Het was de stiftskerk van de Benedictijner Rijksabdij in Thorn. Het is een gotische kruisbasiliek met een oostelijke crypte onder de kruising en het koor. Er is een verhoogd “vorstinnekoor” in het zuidelijke dwarspand dat ooit dicht bij het paleis van de abdis lag. De onderbouw van de toren is een restant van het westwerk van de oudere romaanse kerk. Na de opheffing van het klooster in 1797 werd de oude parochiekerk gesloopt en nam de gemeente deze kerk in gebruik. De beroemde neogotische architect P.J.H. Cuypers restaureerde in de 19e eeuw de kerk. Cuypers liet de oostelijke kapellen slopen en verhoogde de toren. In de nabijheid van de kerk staat een Heilig Hartbeeld uit 1925.
Dit witte stadje laten we achter ons en dadelijk merk je al dat we op de route van Santiago zitten. Het kruisbeeld dat net buiten het stadje ligt heeft onderaan een schelp. Een eerste kapelletje staat ons al op te wachten en een bord dat duidelijk maakt dat ook Thorn een rijke geschiedenis kent. Aan de grenspaal staat een bord dat het leed verteld over de draad die er geplaatst werd om vluchtelingen tegen te houden tijdens WO1; nl de Dodendraad.
De vers geploegde akkers liggen er zompig bij als we verder wandelen op onze camino. Door de rust die het landschap uitstraalt droom ik vaak weg. Ik heb de tijd, het kan. Dat is toch ook de bedoeling, niet? Een poel trekt mijn aandacht, vooral dan omdat er ook hier weer een verhaal aan verbonden is. Het is de Willibrorduspoel. Het werd heraangelegd om een deel van het landschap vorm te geven.
De Martinuskerk van Kessenich en de Willibrorduskapel met ervoor het beeld van christus. en enkele sfeerbeelden van onderweg. Eentje waarop de kerk op de achtergrond ligt.
Mooi en sereen wordt het als we langs de waterkant wandelen. De winterzon op laag op water schijnend geniet ik van de stilte, die weliswaar te vaak wordt onderbroken door de woorden “fietser!”. Want dan kan je best even opzij springen. Ze zouden je broek uitrijden als je niet aan de kant gaat. Aan het restaurant/taverne/hotel “de Spaenjerd” houden we een korte pauze. De lekkere boterhammetjes, een stukje fruit gaat er goed in. Een tasje koffie doet deugd. En onze vriendjes genieten van het frisse water dat we bij hebben voor hun. Gauw een bezoekje brengen aan het toilet in de taverne. Heel vriendelijk personeel. Honden mogen er trouwens binnen.
Een klein kapelletje voor St.-Anna verwijst naar de kerk die volgt op de wandeling. Een mooie kerk, vernieuwd lijkt het ons. Statig tussen andere grote gebouwen. Een pastoriewoning is een woning van een gezin, samen vormen pastoriewoning en kerk een geheel door de omringende muur. Tegenover de kerk, een hotel gelegen en een straat verder ligt er nog een hotelletje. Ook hier komen die keikoppen of maasstenen weer terug in het straatbeeld. Een gezin bouwde een kapel omdat een gezinslid veilig uit de WOII terugkeerde.
Mensen spreken ons aan omdat ze de vlag op onze rugzak zien. Een gesprek over onze plannen wordt onthaalt op een “veel succes” en de wandeling leidt ons tot in het centrum van Maaseik. Op de muren zie je foto’s van schilderijen van de gebroeders Van Eyck. Ze werden in Maaseik geboren en een standbeeld in de stad maakt duidelijk dat ze maar al te fier zijn op deze oude schilders. Het stadhuis heeft een eigen klokkentorentje dat een leuk melodietje galmt als we in de stad aanwezig zijn. Aan de oude Bibliotheek staat een beeldje van de bokkenrijder. Een rijke geschiedenis over deze figuren is in het Limburgse welbekend.. van Borgloon tot Maaseik en verder. Op een tegel zien we nog een teken van camino de Santiago de Compostela. Naast de schelp of de gele pijl is er ook nog een cirkel met sterren op een blauwe sticker… Dit bewijst dat we goed zitten.
En dat onze weg bezaait ligt met kapelletjes bewijst ook dit kapelletje met St-Jozef weer. Maar de weiden van Heppeneert zeggen dat we ons doel naderen.
Bedevaartsoord Heppeneert! O.L.V van Rust. Het eindpunt van ons eerste stuk op onze camino de Santiago de Compostela. Een stempel halen in het stempelboekje, een kleine herinnering en de nodige verfrissing of kop koffie of thee. Tanja neemt daarna de fiets naar Thorn om dan met de auto ons terug op te pikken. Gelukkig is het niet echt overdreven koud en is het droog want Jerry en ik wachten met de honden tot ze terugkeert. Ondertussen ga ik nog een kaarsje branden. Daphne is hopelijk drachtig en we hopen op een goede dracht maar vooral op een vlotte bevalling en lieve pups.
Stel jezelf voor (voorbeeldbericht)
Dit is een voorbeeldbericht, dat oorspronkelijk gepubliceerd is als onderdeel van Blogging University. Schrijf je in voor een van onze tien programma’s en begin op de juiste manier aan je blog.
Vandaag ga je een bericht publiceren. Maak je geen zorgen over hoe je blog eruitziet. Maak je geen zorgen als je deze nog geen naam hebt gegeven of je je overweldigd voelt. Je hoeft alleen op de knop ‘Nieuw bericht’ te klikken en ons te vertellen waarom je hier bent.
Wat is het nut hiervan?
- Het geeft nieuwe lezers context. Waar sta je voor? Waarom moeten mensen je blog lezen?
- Omdat je je hierdoor kunt concentreren op je eigen blog-ideeën en wat je met je blog wilt bereiken.
Het bericht kan kort of lang zijn, een persoonlijke introductie van je leven of een missieverklaring in blogvorm, een manifest voor de toekomst of een eenvoudig overzicht van het soort berichten dat je wilt publiceren.
Om je op weg te helpen, staan hieronder een aantal vragen:
- Waarom heb je een openbare blog, in plaats van een persoonlijk dagboek?
- Over welke onderwerpen zul je schrijven, denk je?
- Wie wil je bereiken via je blog?
- Als je heel het komende jaar blijft bloggen, wat hoop je daar dan mee te bereiken?
Niets van dit staat nog vast. Een van de leuke dingen van blogs is dat ze continu veranderen naarmate we leren, groeien en met elkaar communiceren, maar het is goed om te weten waar je bent begonnen en waarom je een blog hebt gemaakt. Door je doelen vast te stellen, krijg je misschien een paar goede ideeën voor berichten.
Geen idee hoe je moet beginnen? Noteer gewoon het eerste dat in je opkomt. Anne Lamott, schrijver van een boek, auteur van een geweldig boek over schrijven, zegt dat je jezelf toestemming moet geven om een ‘belabberde eerste versie’ te schrijven. Anne heeft een goed punt: begin gewoon met schrijven en maak je later pas zorgen over het verbeteren ervan.
Wanneer je er klaar voor bent om te publiceren, geef je je bericht drie tot vijf tags die de essentie van je blog beschrijven: schrijven, fotografie, fictie, opvoeden, eten, auto’s, films, sport … of wat dan ook. Met deze tags kunnen andere mensen die interesse hebben in je onderwerpen je vinden in de Reader. Kies voor ‘zerotohero’ als een van je tags, zodat andere nieuwe bloggers je ook kunnen vinden.
Onze camino naar Santiago de Compostela 